Roodgele Brieven (3): ‘Als-ie eenmaal los is, is-ie niet te temmen!’
Hey Niet te Kraken,
De vakantie zit er weer op. Ik was in Portugal ergens langs de kust. Harde wind en een lagere temperatuur dan in Nederland. Maar verder prima. Op een terras met een aantal spareribs voor me maakte ik de uitschakeling van Portugal mee. In het stadje keek iedereen wel ergens, waar een televisiescherm stond. Op een pleintje hing een wat groter scherm, waar meerdere Portugezen waren samengeklonterd. Uiteraard liepen alle schermen niet gelijk, dus toen Portugal gelijk maakte (tegen Uruguay) hoorde we eerst verderop in het stadje gejuich en vijf seconden later viel het doelpunt pas bij ons. Na de uiteindelijke nederlaag sprak ik nog een barman over de uitschakeling. Hij vond het niet erg. Hij was een badmintonner. Daar ging hij helemaal voor. Voetbal interesseerde hem niet. Die mensen bestaan dus ook. Ik wist niet meer dat het nog bestond, badmintonnen. Doe jij dat nog weleens? Ik kan me nog hoedjes herinneren met echte vogelveren. Als je die had, nam je het echt serieus. Maar ik dwaal af. We zijn begonnen. De bal rolt weer in Terwolde.
